Zelf heb ik aan den lijve ervaren hoe het is om om te gaan met een gewichtig lichaam. Ik zie nu dagelijks om mij heen hoeveel van mijn vrienden niet alleen te maken hebben met een zwaar leven maar ook met het negatieve zelfbeeld wat zij krijgen opgedrukt en waar zijzelf nog het meest onder gebukt gaan.

Ze proberen zich nauwkeurig te houden aan de voedselrichtlijnen van de schijf van vijf, ze besteedden een fortuin aan kostbare diëten, sloven zich meer als anderen uit om te sporten en het vermijden van snacks en cola.

En toch, wat gaat er dan fout?

Er is inmiddels voldoende bewijs, ondanks grote weerstand uit de voedselindustrie dat tarwe als hoofdbestanddeel van ons dagelijks voedsel het verschil verklaart tussen de slanke sedentaire mensen van de jaren vijftig en de te zware mensen van de eenentwintigste eeuw, triatleten inbegrepen.

Het mag absurd lijken, zelfs onwaarschijnlijk om een iconische pijler van ons dagelijks voedsel te degraderen tot de status van ‘gevaar voor onze volksgezondheid’, maar ik zal dit toch maar, zij het met enig leedwezen, want ik ben dol op brood, doen.

Gedocumenteerde eigenaardige effecten van tarwe op mensen omvatten onder andere stimulering van de eetlust, onverantwoorde steiging en daling van de bloedsuikerspiegel, waardoor cycli van verzadiging worden afgewisseld door een verhoogde eetlust, glycering van ons hart- en vaatstelsel, diabetes, artritis, vernietigende darmaandoeningen, verlammende waanideeën en depressies ons deel zijn.